CHANSON d'AUTOMNE
Les sanglots longs
Des violons
De l’automne
Blessent mon cœur
D’une langueur
Monotone.
Tout suffocant
Et blême, quand
Sonne l'heure,
Je me souviens
Des jours anciens
Et je pleure
Et je m'en vais
Au vent mauvais
Qui m'emporte
Deçà, delà,
Pareil à la
Feuille morte.
(Paul Verlaine)
Ook in het nieuwbouwhuis in mijn straat verliezen de bomen hun blaadjes.
De eerste twee regels van het gedicht ("Les sanglots longs des violons de l'automne / Blessent mon cœur d'une langueur monotone."), werden door de geallieerden via Radio Londen als code doorgegeven aan het Franse verzet. Zodra de eerste regel van het gedicht was doorgegeven, wist het verzet dat de invasie op korte termijn zou plaatsvinden.
De tweede regel gaf aan dat de landing binnen 24 uur zou beginnen.
In dit gedicht weerspiegelt de herfst door de afbraak en het sterven in de natuur de toestand van melancholie die de dichter in zijn greep heeft. Het is dus zowel een beschrijving van de natuur als van de ziel van de dichter.
Hij mijmert over het verleden en wat hij verloren heeft. Die herinneringen betekenen voor hem ook een vlucht uit de tijd.
In de laatste regels van het gedicht legt hij er zich bij neer dat hij niet meer is dan een dood blad dat meegevoerd wordt met de wind. Hij voelt zich een speelbal van het lot in een hem vijandig gezinde wereld.
Op deze link kan je ook de vertaling van het gedicht lezen.
nl.wikipedia.org/wiki/Chanson_d%27automne
Derniers commentaires
→ plus de commentaires